"..Η ζωή είναι πόνος. Είναι μια συνεχής σύμβαση ορίων και κανόνων. Σαν να σε έχουν καθημερινά με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι να υπογράφεις συμβάσεις αορίστου χρόνου για μια ζωή που δεν θα ήθελες να ζήσεις αλλά είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς.
Είναι δύσκολη η ζωή. Είναι μαρτυρία και μαρτύριο της ύπαρξης για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η ρευστότητα της, το συνεχές μεταβλητό, το ακαθόριστο και απροσδιόριστο, η αγνωσία και μυστηριακή διάσταση της, και κυρίως για μένα προσωπικά αλλά και για πολύ κόσμο, αυτά τα όρια της. Τα δεσμά της ζωής. Τα υπαρξιακά και οντολογικά συρματοπλέγματα της, τα οποία άμα δε σε μάθουν ή δε μάθεις ή δεν θελήσεις να μάθεις από μικρό παιδί να αποδέχεσαι και να διαβάζεις στο αναγνωστικό και την αλφαβήτα της προσωπικής σου ματιάς στο κόσμο, την πάτησες. Θα υποφέρεις πάρα μα πάρα πολύ, γιατί ζωή σημαίνει όρια. Δεν θα μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς μέσα στο χώρο και τον χρόνο, στα πράγματα και τα πρόσωπα. Η ψυχή σου θα επιθυμεί, το ονειρικό σου -εγώ- θα ζητά, το φαντασιακό σου τοπίο θα φτιάχνει κήπους της Εδέμ, αλλά η πραγματικότητα της ζωής θα σου λέει, εδώ είσαι φίλε, προσγειώσου, πάτα πλανήτη γη με όρια, συμβάσεις, προκαθορισμένες πριν από σένα και μετά από σένα, στο παιγνίδι που λέγεται ζωή.
Η ζωή.... ή με σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να εισπράξουμε στο γνωσιακό και νοησιαρχικό μας κόσμο είναι φτιαγμένη ή κάποιο λάθος υπάρχει που την καταντά μαρτύριο. Διότι εδώ που τα λέμε εάν όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν μια βαθύτερη σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, τότε η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και χωρίς νόημα είναι και βάρβαρη συγχρόνως καταντά.
Τα όρια μπορεί να είναι απαραίτητα για την λειτουργία της φύσης, οι κοινωνικές συμβάσεις και συμφωνίες επίσης για να μπορεί να λειτουργεί μια κοινωνία ομαλά, αλλά αυτά δεν μειώνουν το γεγονός ότι ο άνθρωπος αληθεύοντας ζητά πάντοτε να τις σπάσει. Διψά να τις ξεπεράσει. Να περάσει πέρα από αυτές. Και ενώ γνωρίζει ότι σε πολλά θέματα αυτο είναι αδύνατον, παρά ταύτα, δεν σταματά, να επαναστατεί, να ερωτεύεται, να αγιάζει.
Είναι δύσκολη η ζωή. Είναι μαρτυρία και μαρτύριο της ύπαρξης για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η ρευστότητα της, το συνεχές μεταβλητό, το ακαθόριστο και απροσδιόριστο, η αγνωσία και μυστηριακή διάσταση της, και κυρίως για μένα προσωπικά αλλά και για πολύ κόσμο, αυτά τα όρια της. Τα δεσμά της ζωής. Τα υπαρξιακά και οντολογικά συρματοπλέγματα της, τα οποία άμα δε σε μάθουν ή δε μάθεις ή δεν θελήσεις να μάθεις από μικρό παιδί να αποδέχεσαι και να διαβάζεις στο αναγνωστικό και την αλφαβήτα της προσωπικής σου ματιάς στο κόσμο, την πάτησες. Θα υποφέρεις πάρα μα πάρα πολύ, γιατί ζωή σημαίνει όρια. Δεν θα μπορείς να αυτοπροσδιοριστείς μέσα στο χώρο και τον χρόνο, στα πράγματα και τα πρόσωπα. Η ψυχή σου θα επιθυμεί, το ονειρικό σου -εγώ- θα ζητά, το φαντασιακό σου τοπίο θα φτιάχνει κήπους της Εδέμ, αλλά η πραγματικότητα της ζωής θα σου λέει, εδώ είσαι φίλε, προσγειώσου, πάτα πλανήτη γη με όρια, συμβάσεις, προκαθορισμένες πριν από σένα και μετά από σένα, στο παιγνίδι που λέγεται ζωή.
Η ζωή.... ή με σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να εισπράξουμε στο γνωσιακό και νοησιαρχικό μας κόσμο είναι φτιαγμένη ή κάποιο λάθος υπάρχει που την καταντά μαρτύριο. Διότι εδώ που τα λέμε εάν όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν μια βαθύτερη σοφία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, τότε η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και χωρίς νόημα είναι και βάρβαρη συγχρόνως καταντά.
Τα όρια μπορεί να είναι απαραίτητα για την λειτουργία της φύσης, οι κοινωνικές συμβάσεις και συμφωνίες επίσης για να μπορεί να λειτουργεί μια κοινωνία ομαλά, αλλά αυτά δεν μειώνουν το γεγονός ότι ο άνθρωπος αληθεύοντας ζητά πάντοτε να τις σπάσει. Διψά να τις ξεπεράσει. Να περάσει πέρα από αυτές. Και ενώ γνωρίζει ότι σε πολλά θέματα αυτο είναι αδύνατον, παρά ταύτα, δεν σταματά, να επαναστατεί, να ερωτεύεται, να αγιάζει.
Πόθος για την λευτεριά, αίσθηση αθανασίας, δυναμική της ζωής, όπως και να το ονομάσει κανείς, σημασία έχει ότι ο ντουνιάς αυτός είναι μικρός και δεν χωρά τους αναστεναγμούς μας.."
(Απο το μπλόγκ του π. Λίβυου)
