Ασφάλεια ψυχής (1)

 

Είναι μεγάλη η αδυναμία του ανθρώπου να πιστεύει αυτό που θέλει. Ακόμα και οι αναγεννημένοι πιστοί δεν είναι όλοι ελευθερωμένοι απ' αυτό το δυνατό πειρασμό.

Ο απόστολος Παύλος, εξηγεί στο μαθητή του Τιμόθεο ότι:

«θέλει έλθει καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκα­λίαν. αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν» (Β' Τιμ.δ:3-4).

Δύο σημεία, πρέπει να προσέξουμε στην παραπάνω προ­ειδοποίηση:

Το πρώτο, είναι ότι η «σωστή διδασκαλία» είναι κάτι που δύσκολα γίνεται υποφερτό (δεν θα υποφέρουν), κι αυτό γιατί η πρακτική εφαρμογή της, απαιτεί πνευμα­τικούς αγώνες.

Το δεύτερο σημείο: Επειδή συνήθως ζητάμε ν' αποφύ­γουμε αυτούς τους πνευματικούς αγώνες, ακολουθούμε τους δασκάλους που μας λένε αυτά που μας αρέσουν ν' ακούμε αυτά δηλαδή που εξυπηρετούν την ευκολία μας.

Μήπως είμαστε κι εμείς πιασμένοι στην ίδια παγίδα και πιστεύουμε το δόγμα της «αιώνιας ασφάλειας της ψυχής» κατά τον τρόπο που μας αρέσει να το ακούμε;

Από την πνευματική μας πείρα γνωρίζουμε, ότι δεν δείχνουμε μεγάλη προθυμία να μένουμε στο θέλημα του Θεού.

Πρόκειται για γνωστή ιστορία.

Συνηθίζουμε να παρακούμε στις αρχές της πνευμα­τικής ζωής, ζητώντας να εξασφαλίσουμε τα αιώνια δώρα του Θεού, με τρόπους που είναι για μας οι πιο εύκολοι και οι πιο επιθυμητοί.

ü Δύσκολα αποφασίζουμε λ.χ. να πεθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε κατά τον νέο άνθρω­πο (Ρωμ.ς:6).

ü Δεν έχουμε συνήθως τη διάθεση να ταπεινωθούμε ώστε να μας υψώνει ο Θεός (Ματθ.κγ:12 & Α’ Πέτρ.ε:6).

ü Δεν μας αρέσει να υποφέρουμε ώστε να 'χουμε τα προσόντα για να βασιλεύσουμε (Β' Τιμ.β:12).

ü Δεν απαρνιόμαστε εύκολα τον εαυτό μας για ν' ακολουθήσουμε στ' αληθινά το Χριστό (Ματθ.ις:24).

ü Παρα­συρόμενοι από την ιδιοτέλεια της παλαιάς φύσης μας δεν παίρ­νουμε στα σοβαρά τις ηθικές μας ευθύνες.

ü Μας λείπει η όρεξη να εμπλακούμε σε πνευματικούς αγώνες.

ü Έτσι, έχουμε να δείχνουμε τα ευεργετήματα που μας προσφέρει η Σωτηρία, όχι όμως και θυσίες που απαιτεί η ζωή της Σωτηρίας.

Με άλλα λόγια:

ü Θέλουμε ν' αναστηθούμε στη νέα ζωή, δίχως πρώτα να ‘χουμε νεκρώσει τον παλαιό μας άνθρωπο.

ü Θέλουμε να υψωθούμε, χωρίς πρώτα να ταπεινωθούμε.

ü Καμαρώνουμε ότι στο μέλλον θα συμβασιλεύσουμε, χωρίς να 'χουμε τη διάθεση, εδώ στη ζωή, να υποφέρουμε διωγμούς.

ü Διακηρύττουμε ότι ακολου­θούμε το Χριστό αλλά χωρίς να απαρνιόμαστε τον εαυτό μας και να φέρουμε το σταυρό μας.

ü Χαιρόμαστε στις ευεργεσίες της χάρης του Θεού, δίχως όμως και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες αυτής της χάρης.

Αυτοί που δέχονται το δόγμα της «αιώνιας ασφάλειας άνευ όρων», υποστηρίζουν, ότι εφόσον ο Χριστιανός έχει σωθεί, βρίσκεται ασφαλι­σμένος στη χάρη του Θεού, και είναι αδύνατο να ξεπέσει απ' αυτή τη χάρη και να χάσει τη σωτηρία του.

Σε καμιά απολύτως περίπτωση - λένε­ - δεν μπορεί ο πιστός να στερηθεί αυτό το αιώνιο δώρο, ακόμα κι αν δεν μένει στο θέλημα του Θεού.

Που στηρίζεται αυτή η διδαχή της αιώνιας ασφάλειας της ψυχής, «άνευ όρων»;

Εδώ, με λίγα λόγια:

Ο Θεός - εξηγεί αυτή η παράξενη διδασκαλία - γνώριζε προ­αιώνια ποιος άνθρωπος θα πίστευε και θα δεχόταν τη σωτη­ρία, καθώς και ποιος θα απιστούσε.

Έτσι, σύμφωνα με το σχέ­διο του Θεού, όλοι οι «εκλεκτοί» τους οποίους είχε προγνωρίσει, θα πιστέψουν και θα δεχθούν οπωσδήποτε τη σωτηρία του Χριστού, όταν κληθούν από το Άγιο Πνεύμα, δια μέσου του κηρύγματος του Ευαγγελίου.

Συνεπώς, αν ένας είναι στ' αλήθεια αναγεννη­μένος αποκλείεται να ξεπέσει από τη χάρη του Θεού και να κατακριθεί, επειδή είναι προγνωρισμένος από το Θεό ότι θα σωθεί και προορισμένος προ καταβολής κόσμου να γίνει σύμ­μορφος της εικόνας του γιου Του (απόλυτος προορισμός).

Ένα από τα κύρια εδάφια που επικαλούνται για να υποστη­ρίξουν την αιώνια ασφάλεια της ψυχής, «άνευ όρων», είναι το:

Ιωάννης ι:27-28 «τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου».

Τα παραπάνω λόγια και ιδιαίτερα τα λόγια «δεν θέλουσιν απολεσθεί εις τον αιώνα», ειπωμένα από το στόμα του Κυρίου Ιησού, είναι - λένε - η θεία εγγύηση για την «αιώνια ασφάλεια» της ψυχής του κάθε πιστού.

Όμως, το ερώτημα είναι αν έχουμε προσέξει τι ακριβώς έχουν να μας πουν αυτά τα λόγια.

Μας αρέσει πολύ ν' ακούμε τη βεβαίωση του Κυρίου «δεν θα χαθούν ποτέ» όμως, αυτή η αλή­θεια που ακούγεται στ' αυτιά μας τόσο γλυκιά, πλαισιώνεται στο ίδιο κείμενο, και από άλλες αλήθειες που  επίσης πρέπει να προσέξουμε.

Ρωτάμε, λοιπόν: Ποια είναι τα απαραίτητα γνωρίσματα που μας κάνουν πρόβατα του Κυρίου;

«Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή μου... και με ακολουθούν». Ώστε αυτό που χαρακτηρίζει το πρόβατο του Χριστού είναι το ν' ακούει τη φωνή του Βοσκού του και επίσης, να Τον ακολουθεί.

Ο χρόνος είναι Ενεστώτας κι αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αιώνια ασφάλεια της ψυχής που να στηρίζεται σε πνευματικές εμπειρίες του παρελθόντος.

Με άλλα λόγια: Δεν είμαι πρόβατο του Χριστού επειδή κάποτε έκανα για το Χριστό τούτο ή εκείνο. Το πρόβατο του Χριστού ακούει και τον ακολουθεί, τώρα. Η κρίσιμη κατάσταση είναι η παρούσα:

«Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι τους οποίους ελθών ο Κύριος θέ­λει εύρει αγρυπνούντας... γίνεσθε, έτοιμοι» (Λουκάς ιβ:37, 40).

Ο κάθε αναγεννημένος, λοιπόν, που ακούει και ακολουθεί το Χριστό, πρέπει να είναι βέβαιος, απόλυτα βέβαιος, για την αιώνια ασφάλεια της σωτηρίας του.

Πράγματι, η πιστότητα του Θεού σ' εκείνο που βεβαιώνει, ή προσφέρει, στον άνθρωπο, είναι μια αλήθεια ευλογημένη, αμε­τακίνητη και αιώνια.

Εκείνα που μας υποσχέθηκε χθες είναι για μας αληθινά και σήμερα. Θα μείνουν αληθινά και στους ερχό­μενους αιώνες, επειδή αυτός που μας τα έχει υποσχεθεί είναι πιστός, «να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται» (Β' Τιμ.β:13).

Όμως, αυτή η αλήθεια, τόσο θετική και παρήγορη, όπως φαίνεται στις Γραφές, δεν εννοεί ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αθετήσει την υπόσχεσή Του και από δική του θέληση και υπαιτιότητα, να εγκαταλείψει τη χάρη του Θεού.

Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι η χάρη του Θεού δεν εγκαταλείπει ποτέ τον πιστό, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πνευματικά ακατάστατος πιστός δεν είναι δυνατό ν' αποξενωθεί από τη χάρη του Θεού, κι αυτό δίχως να τιμωρηθεί:

Εβρ.β:3 πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων,

Είναι ηθική αρχή, ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος τόσο για να πιστέψει όσο και για ν' ακολουθεί το Χριστό, στο ίδιο μέτρο που είναι ελεύθερος και να απομακρυνθεί απ’ Αυτόν.

Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν μας υποχρεώνει ούτε να δεχθούμε τη σωτήρια χάρη Του, μήτε να παραμείνουμε σ' αυτή.

Αν μας υποχρέωνε, τότε η σχέση μας μαζί Του δεν θα είχε καμία ηθική αξία. Αυτή η αρχή της θείας αμεροληψίας ισχύει για όλους τους ανθρώπους, δίχως καμία εξαίρεση, (Εφεσ.ς:9).

Το άλλο εδάφιο που επικαλούνται για την αιώνια ασφάλεια της ψυχής, «άνευ όρων» είναι το:

Ρωμ.η:38 «Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγε­λοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθεί να χωρίσει ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».

Στην περίπτωση τούτη ο απόστολος απαριθμεί διάφορες επι­κίνδυνες περιπτώσεις που είναι ικανές να χωρίσουν τον πιστό από την αγάπη του Θεού, δίχως όμως και να περιλαμβάνει στον κατά­λογό του την αμαρτία ή την απιστία του Χριστιανού, σαν παράγον­τες του ξεπεσμού του από την αγάπη του Θεού.

Δεν μας εξηγεί ο απόστολος εδώ, πως οτιδήποτε κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος, όπως λ.χ. η αμαρτωλή διαγωγή, ή η απιστία του, δεν μπορούν να τον αποκόψουν από την αγάπη του Θεού, ούτε πως όταν ο ίδιος ο άνθρωπος αποχωριστεί από το Χριστό, δεν πρόκειται να εγκατα­λειφθεί απ' Αυτόν.

Αυτό που θέλει να μας πει είναι ότι ο Θεός δείχνει πιστότητα απέναντι στους δικούς Του κι ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι απόλυτα βέβαιος γι' αυτή την πιστότητα του Θεού του.

Αναφέρει λοιπόν, ο Παύλος, με τα παραπάνω λόγια του, τις εξωτερικές αιτίες που μπορούν να παρασύρουν το Χριστια­νό στην απώλεια. Κι αυτές είναι αιτίες που στην πραγματικότητα αποκλείονται, εφόσον ο πιστός μένει εν Χριστώ.

Με μοναδική εξαί­ρεση την αμαρτία, κανένας άλλος εξωτερικός παράγοντας, οσονδήπο­τε ισχυρός και απειλητικός, δεν μπορεί να σταματήσει τις ευεργεσίες της αγάπης του Θεού να πλουτίζουν την πνευματική ζωή του πιστού .

Ένα άλλο εδάφιο που επίσης επικαλούνται όσοι πιστεύουν την «αιώνια ασφάλεια της ψυχής, άνευ όρων» είναι το:

Λουκάς ι:20 «χαίρετε μάλλον, ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς»

Εφόσον ο Θεός έγραψε το όνομά μου στο βιβλίο της ζωής, αυτό μου είναι αρκετό, ποτέ δεν θα το ξεγράψει. Ο Θεός δεν γράφει και ξεγράφει.

Αυτή η δήλωση είναι ένα κοινό, παρηγορητικό φάρμακο αυτών που αρνούνται να πιστέψουν ότι ο Χριστιανός ενδέχεται να ξεπέσει από τη χάρη του Θεού και να χάσει τη σωτηρία του.

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Στην Αγία γραφή υπάρ­χουν αρκετά εδάφια που μας πληροφορούν ότι ο Θεός πράγματι ξεγράφει ονόματα:

«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Όστις ημάρτησεν εναντίον εμού, τούτον θέλω εξαλείψει εκ της βίβλου μου» (Έξοδ.λβ:33).

«Ας εξαλειφθώσιν εκ Βίβλου ζώντων και μετά των δικαίων ας μη καταγραφθώσιν» (Ψαλμ.ξθ:28).

«Ο νικών ούτος θέλει ενδυθεί ιμάτια λευκά και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής» (Αποκ.γ:5).

Αποκ.κβ:19 και εάν τις αφαιρέση από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου της ζωής και από της πόλεως της αγίας και των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω.

Εφόσον, λοιπόν, ένα όνομα σβήνεται από το βιβλίο της Ζωής, αυτό σημαίνει ότι ήταν εκεί γραμμένο.

Η Αγία Γραφή δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ότι όσο ελεύθερος είναι ο κάθε άνθρωπος να δεχθεί την κλήση του Θεού και να σωθεί, άλλο τόσο είναι και υπεύθυνος να παραμείνει στη ζωή της σωτηρίας.

«Την πίστιν τετήρηκα» (Β' Τιμ.δ:7).

 

Με δύο λόγια:

Ο Χριστιανός που μένει πιστός στην κλήση και την ομολογία του, πρέπει να είναι απόλυτα βέβαιος για τη σωτηρία του καθώς και για την αιώνια ασφάλεια της ψυχής του.

Εκτός από την αμαρτία, καμία άλλη εξουσία, καμία δύναμη, και κανένας παράγοντας επουράνιος, επίγειος ή καταχθόνιος, δεν μπορεί να μετακινήσει τον πιστό από τη βεβαιότητα ότι είναι παιδί του Θεού και κληρονόμος της αιώνιας Ζωής.

Αυτή η βεβαιότητα του Χριστιανού καθώς και η παραμονή του στη χάρη, εξαρτώνται συνεχώς από την πιστότητα του στο Χριστό και στο­ λόγο Του, δηλαδή από τη σταθερότητα του Χριστιανού στην πίστη.

Συνεχίζεται