ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΘΕΪΚΟ

Ο σκοπός όλης αυτής της Δημιουργίας είναι η εκκλησία!!

Η Δημιουργία είναι ένα θαύμα. Ο Θεός έπλασε με θαυμαστό τρόπο τον κόσμο μας, το φυσικό μας περι­βάλλον, στο οποίο λειτουργούν όλοι οι ασύλληπτοι μηχανισμοί της σο­φίας του Κυρίου, κι εμείς απολαμ­βάνουμε την παρουσία της χωρίς να γνωρίζουμε πολλά γι ' αυτήν.

Ο «λαός Ισραήλ» είναι ένα θαύμα. Ο Κύριος τον έπλασε, τον δημιούργησε και τον διατηρεί με θαυμαστούς μηχα­νισμούς αγάπης και σοφίας δικής Του, καθώς έπαιξε, παίζει, αλλά και θα παίξει ρόλο ειδικό και μοναδικό στην εξέλιξη των ιστορικών σχεδίων Του σε παγκόσμια κλίμακα.

Ένα ζωντανό και ασύλληπτο διαχρονικό θαύμα είναι οι προφητείες. Ο Θεός μίλησε στους ανθρώπους, τους α­ποκάλυψε τα σχέδιά Του, τους φα­νέρωσε το θέλημά Του, τους έκανε κοινωνούς των σχεδίων Του σε δι­κούς Του χρόνους, προετοιμάζο­ντας και ειδοποιώντας για το μέλ­λον, για τις εξελίξεις, για τα επόμε­να βήματα. Στεκόμαστε με θαυμα­σμό και απορία μπροστά στο θαύμα των προφητειών, όταν τις βλέπουμε να πραγματοποιούνται, να επαλη­θεύονται στις μέρες μας μέχρι κε­ραίας.

Ανάμεσα σ' αυτά τα θαύματα της θεϊκής επέμβασης και ενέργειας στον κόσμο μας είναι σε ξεχωριστή θέση και το «θαύμα της Εκκλησίας του Ιησού χριστού».

Είναι δημιούργημα του Κυρίου η Εκκλησία, που την περιφρούρησε και την διατήρησε ανάμεσα στους αιώ­νες.

Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύ­ασμα ούτε άνθρωπος μπορεί να προσφέρει πολλά στην Εκκλησία του Χριστού, παρά να είναι υπηρέτης πιστός και ταπεινός μέσα στο θέλημα του Κυρίου.

Εκκλησία και “εκκλησίες”....

Γράφοντας ο Παύλος στον συνεργάτη του Τιμόθεο αναφορικά με την εκκλησία που έπρεπε να ποιμάνει, τονίζει:

«να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού» (Α’ Τιμ.γ:15),

Εξηγώντας συνάμα ότι ο επίσκοπος οφείλει να «επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού» (εδ.5).

Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε στον Πέτρο για την επικείμενη τότε οικοδόμηση του νέου θεσμού που ονόμασε «εκκλησία μου» (Ματθ.ις:8).

Η εκκλησία, λοιπόν, δεν ήταν του Παύλου ή του Τιμόθεου, και δεν είναι κανενός άλλου ανθρώπου, παρά μόνο του Θεού.

Δυστυχώς, όμως, κάποιοι άνθρωποι – κι αυτοί δεν είναι λίγοι – έχουν την εντύπωση πως η εκκλησία που υπηρετούν, πολύ περισσότερο μια τοπική εκκλησία ή ομάδα εκκλησιών που ο Θεός χρησιμοποίησε αυτούς τους ίδιους για το ξεκίνημά της, ότι είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΠΟΘΕΣΗ.

Αν όμως η εκκλησία αντιμετωπίζεται σαν περιουσία και κτήμα κάποιων ανθρώπων, και μάλιστα κληροδότημα για τους απογόνους τους, τότε αυτό δεν είναι «εκκλησία του Θεού» αλλά οικογενειακή υπόθεση.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δίδαξε τους μαθητές Του πως «Όστις ζητήση να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση αυτήν, θέλει διαφυλάξει αυτήν» (Λουκ.ιζ:33).

Με τον τρόπο αυτό έδειξε ότι δεν ανήκει σ’ εμάς τους ανθρώπους να εξασφαλίσουμε το είναι μας, γι’ αυτό και πρέπει να το διαθέσουμε στα χέρια του Θεού.

Άραγε η παραπάνω λογική δεν θα πρέπει να ισχύει πολύ περισσότερο για την Εκκλησία του Χριστού;

Ποιος είσαι εσύ κι εγώ για να θεωρούμε κτήμα μας εκείνο που ο Θεός «απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος»; (Πράξ.κ:28).

Ποιος είσαι εσύ που θεωρείς τους πιστούς σαν υπαλλήλους σου, που πρέπει να υπάρχουν, να ζουν και να συνεισφέρουν για την ικανοποίηση των δικών σου σχεδίων, ονείρων και φιλοδοξιών;

Ποιος είσαι εσύ που αδιαφορείς αν σκανδαλίζεται «ο ασθενής αδελφός, διά τον οποίον ο Χριστός απέθανεν»; (Α’ Κορ.η:11).

Αγαπάς αδελφέ μου την εκκλησία του Θεού; Εμπιστεύσου την στα χέρια Του. Ξέρει και μπορεί, καλύτερα από εσένα, να την προστατεύσει, να την φυλάξει, να την αυξήσει και να την διατηρήσει μέχρι το τέλος.

Η εκκλησία δεν είναι υπόθεση ενός ανθρώπου. Η εκκλησία δεν είναι υπόθεση μιας οικογένειας.

Κι ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι στο όνομα της θρησκείας και για το καλό του έθνους έγιναν πολλά εγκλήματα, ακόμη και το μέγιστο έγκλημα της ανθρωπότητας, τότε που το ιερατείο της Ιερουσαλήμ αποφάσισε την εξόντωση του Χριστού, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ – όπως νόμιζαν –, επειδή έκριναν «ότι συμφέρει να απολεσθή εις άνθρωπος υπέρ του λαού» (Ιωάν.ιη:14).

· Δεν έχει ανάγκη ο Θεός από το δικό μας υπερβάλλοντα ζήλο.

· Δεν έχει ανάγκη ο Θεός τα “μοναδικά και αναντικατάστατα” χαρίσματά μας.

· Δεν έχει ανάγκη ο Θεός την χωρίς αγάπη για τον πλησίον “θυσία” και “ολοκαύτωσή” μας (Α’ Κορ.ιγ:1).

Την υπακοή μας χρειάζεται και την γνήσια εξομοίωσή μας με τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας, που όχι μόνο δεν δίστασε να κατακρίνει τους ποιμένες που «εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατα» (Ιεζ.λδ:8), αλλά αντίθετα έδωσε ο ίδιος το ανώτερο παράδειγμα ποίμανσης καθώς «δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκ.ι:45).

Έχει σημασία να συνειδητοποιή­σουμε αυτή την αλήθεια. Ο άνθρω­πος που θέλει να ενωθεί με το σώμα της Εκκλησίας, πρέπει να συνειδη­τοποιήσει ότι θα ανήκει στον Κύριο και θα επιστρατευ­θεί για την υπηρεσία των σχεδίων Του.

Δεν μπαίνει ο πιστός σε σχήμα ανθρώπινο, αλλά σε ένα δοξασμένο θεϊκό δημιούργημα, την Εκκλησία, και αυτό έχει μοναδική σημασία και βαρύτητα.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης είναι κάτι αντίστοιχο με τον λαό Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη.

Είναι στην ουσία μια πορεία, ένας λαός, ένα σώμα μέσα σε έναν κόσμο εχθρικό, με προορισμό την Άνω Ιερουσαλήμ.

Πόσο μεγαλείο χαράς πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας, όταν αναλογιζόμαστε ότι ανήκουμε σ' αυ­τό το θαύμα της Εκκλησίας, ότι εί­μαστε ζωντανό κομμάτι της!

Πόσο ακριβός τίτλος τιμής και δόξας θεϊ­κής! Πρέπει να γεμίζει την ψυχή μας με καμάρι και αρχοντιά κάθε μέρα και σε κάθε βήμα της ζωής μας, α­φού αυτό το σώμα είναι ξεχωριστό και έχει αιώνια ζωή μέσα του.