Έχουμε μπροστά μας σήμερα ένα
πολύ γνωστό απόσπασμα της Βίβλου: την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.
Η κοινωνία είναι τόσο
εξοικειωμένη με την ιστορία που υπάρχουν πάρα πολλά ιδρύματα που πήραν το όνομά
τους από τον Καλό Σαμαρείτη.
Τώρα, όλοι σας που είστε εξοικειωμένοι με την ιστορία, μπορεί να ρωτήσετε γιατί θέλω να κάνω άλλο ένα κήρυγμα ενώ υπάρχουν τόσα πολλά. Θα καταλάβετε!
Ξέρουμε για την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου μας Ιησού
Χριστού, από τον Πατέρα Θεό διά της Παρθένου Μαρίας.
Είναι όμως φανερό από ορισμένα εδάφια του λόγου του Θεού, ότι πέρα από την εν χρόνω κατά σάρκα γέννηση του Χριστού από τον Πατέρα, βλέπουμε και την προαιώνια γέννησή Του μέσα στον Πατέρα Θεό.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το νόημα όλων των εδαφίων που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο πρόσωπο του Χριστού, στη διακονία Του, στη θέση Του και τη σχέση Του με τον Πατέρα Θεό, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από καθαρά (όχι διφορούμενα ή μεταφορικού λόγου) εδάφια, τι λέει ο λόγος του Θεού σχετικά με την προέλευση του Χριστού, για τη γέννησή Του και γενικότερα την προΰπαρξη Του.
Μέχρι τώρα είδαμε τον Κύριο Ιησού σαν τον άνθρωπο που έγινε το
εξιλαστήριο μέσο, ώστε όλοι όσοι Τον δέχτηκαν να απολαμβάνουν τη λύτρωση.
Όμως ο λόγος του Θεού δεν μένει στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά μας
Τον συστήνει σαν τον «επί πάντων Θεόν»,
σαν τον «αιώνιον Πατέρα», τον «ισχυρόν Θεόν»!
Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε αμερόληπτα, είναι τι ο ίδιος ο Κύριός μας είπε για τη θεότητά Του, αλλά και τι φανερώνει όλος ο λόγος του Θεού ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Είδαμε τη μια φύση του Κυρίου μας, την ανθρώπινη, η οποία εκφράζεται
καθαρότατα και τέλεια, μέσα στο λόγο του Θεού.
Όμως η Γραφή δεν σταματάει μόνον στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, πηγαίνει πολύ πιο βαθειά, για να μας δείξει την άλλη φύση του Χριστού. Θα δούμε τώρα τέτοιες μαρτυρίες, που φανερώνουν τις δύο φύσεις Του.
Ξέουμε ότι ο Θεός είναι Πνεύμα, Άπειρος, Ένας στη φύση Του,
ότι έχει μια υπόσταση και ένα πρόσωπο.
Για να δούμε τώρα πώς ο Κύριος Ιησούς αναφέρεται στη θεότητα Του, πρέπει πάλι να εξετάσουμε το λόγο του Θεού.
Για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και
να εκτιμήσει ανάλογα τα επιχειρήματα που θα ακολουθήσουν, θα δώσουμε πρώτα τον
ορισμό αυτής της λέξης.
Η λέξη «ΕΛΟΧΙΜ» είναι Εβραϊκή και είναι η αντίστοιχη της λέξης «ΘΕΟΣ».
Είναι στον πληθυντικό αριθμό, και προέρχεται από τη ρίζα «OΥΛ»,
που σημαίνει «το να είναι κανείς ΠΡΩΤΟΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ΙΣΧΥΡΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ».
O ενικός αριθμός του Ελοχίμ, είναι «ΕΛ». Σημαίνει το πλήθος της
ισχύος και της δύναμης, που φανερώνεται στη θεότητα. Όταν το Ελοχίμ, ή το Ελ,
αναφέρονται στον αληθινό Θεό, τότε μεταφράζονται και τα δύο στον ενικό αριθμό.
Επειδή η λέξη Ελοχίμ, είναι στο πληθυντικό αριθμό, ορισμένοι, τελείως αυθαίρετα βγάζουν το συμπέρασμα, ότι ο πληθυντικός αυτός, φανερώνει πλήθος προσώπων μέσα στη θεότητα.
Σώθηκες για να υπηρετήσεις.
Ρωτήστε οποιονδήποτε ποιμένα και
θα σας πει ότι οι αμέτοχοι Χριστιανοί είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση στη
διακονία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι Χριστιανοί διστάζουν να δώσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Θεού.
