Ρωμ.ζ:6 Όμως,
τώρα, δεν εξαρτιόμαστε από το νόμο. Ο Νόμος δεν έδινε δύναμη κατά της αμαρτίας,
στην ουσία διέγειρε αμαρτωλές επιθυμίες. Πεθαίνοντας ως προς το Νόμο, ελευθερωνόμαστε
από την εξουσία του. Τώρα μπορούμε να ζήσουμε κάτω από μία νέα διακυβέρνηση,
που μας δίνει δύναμη να νικήσουμε αυτές τις αμαρτωλές επιθυμίες και να ζήσουμε
μια άγια ζωή. Τώρα μπορούμε να παράγουμε καρπούς για το Θεό.
Τι σημαίνει όταν λέμε ότι έχουμε ελευθερωθεί ως προς το Νόμο;
Ο Χριστός υπέφερε την ποινή του Νόμου για μας, που ήταν θάνατος, και εκπλήρωσε
το Νόμο αντί για μας. Ο Νόμος δεν μπορεί να μας κατακρίνει ή να έχει
οποιαδήποτε απαίτηση από εμάς, όσο παραμένουμε εν Χριστώ.
Ελευθερωθήκαμε από: (1) την ποινή του Νόμου (2), την
προσπάθεια να εκπληρώσουμε το Νόμο και να ευχαριστήσουμε το Θεό, αποκλειστικά
με ανθρώπινες προσπάθειες, (3) την καταστρεπτική δύναμη του Νόμου εξαιτίας της
λανθασμένης ανθρώπινης εξάρτησης απ’ αυτόν για δικαίωση, και (4) τις
τελετουργικές απαιτήσεις του Νόμου.
Και βέβαια είμαστε ακόμα κάτω από τον ηθικό νόμο του Θεού. Η
αγιότητα του Θεού και ο ηθικός νόμος Του είναι αιώνιος. Δεν εξαρτώνται από το
Νόμο του Μωυσή. Διδάσκοντάς μας να μην αμαρτάνουμε, το έκτο κεφάλαιο μας
προτρέπει να ζούμε σύμφωνα με τον ηθικό νόμο, γιατί εξ ορισμού «η αμαρτία είναι η ανομία» (Α΄Ιωάν.γ:4).
Το Ρωμ.ζ:6 μας δείχνει ότι η εναλλακτική του Νόμου δεν είναι
η ανομία ή η ανηθικότητα, αλλά ο αγιασμός διά Ιησού Χριστού. Ελευθερωθήκαμε από
το Νόμο, για να υπηρετούμε το Θεό διά του Πνεύματος. Δεν χρειάζεται πια να
προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού, διαβάζοντας ένα κατάλογο εξωτερικών
εντολών και προσπαθώντας να πιέσουμε την αμαρτωλή φύση μας να συμμορφωθεί.
Αντίθετα, με το βάπτισμα του αγίου Πνεύματος, έχουμε λάβει το νόμο του Θεού
μέσα μας καθώς και τη δύναμη να τον εκπληρώσουμε. Δεν υπηρετούμε το Χριστό σαν
σκλάβοι, αλλά σαν αφιερωμένη σύζυγος, από αγάπη. Με λίγα λόγια, η αληθινή
χριστιανική υπηρεσία, πηγάζει από τη δύναμη του Πνεύματος κι όχι από διαταγές
του Νόμου.
Ρωμ.ζ:7 Αν ο
Νόμος του Μωυσή δεν έδινε δύναμη κατά της αμαρτίας κι επιπλέον διέγειρε
αμαρτωλές επιθυμίες, μήπως ήταν αμαρτωλός; Το εδάφιο 7 αντικρούει αυτή την
κατηγορία και την αρνείται σθεναρά. Ο Νόμος είναι από το Θεό και είναι καλός
για το σκοπό που τον έδωσε ο Θεός. Η επιστολή προς Ρωμαίους αρνείται το Νόμο
σαν μέσο σωτηρίας, αλλά τον εγκρίνει σαν παιδαγωγό (Ρωμ.ζ:7, 13) και ηθικό
κριτήριο για τους χριστιανούς (γ:21, η:4).
Τα εδάφια 7-13 εξηγούν το λόγο του Νόμου του Μωυσή, αναφερόμενα
στη φύση και το σκοπό του.
Ο Νόμος του Μωυσή φανερώνει τη φύση, την ύπαρξη, τη δύναμη
και τα αποτελέσματα της αμαρτίας. Δείχνει την αμαρτωλότητα του ανθρώπου και την
ανάγκη για σωτηρία, κι έτσι γίνεται ένα σημαντικό μέρος του απολυτρωτικού σχεδίου
του Θεού για τον άνθρωπο. Δίχως κάποιους νόμους, δεν θα ξέραμε τι είναι
αμαρτία, γιατί ο νόμος μας ορίζει τι είναι αμαρτία. Για παράδειγμα, δεν θα
ξέραμε τι είναι απληστία ή ζηλοφθονία, δεν θα ξέραμε ότι αυτά είναι αμαρτίες,
αν ο νόμος δεν ήταν εναντίον τους. Η
παράθεση είναι από τις δέκα εντολές (Έξοδ.κ:17, Δευτ.ε:21).
Το εδάφιο που εξετάζουμε είναι σε πρώτο πρόσωπο, προφανώς
χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα μια προσωπική εμπειρία του Παύλου. Όμως είναι
πιθανό να χρησιμοποιεί πρώτο πρόσωπο, για να αντιπροσωπεύσει όλο το ανθρώπινο
γένος.
Ρωμ.ζ:8 Οι
εντολές κατονόμαζαν το λάθος και προειδοποιούσαν ότι η ποινή για τους παραβάτες
ήταν θάνατος. Θεωρητικά, οι εντολές θα έπρεπε να μας παρακινούν να μην
αμαρτάνουμε, αλλά πρακτικά, η αμαρτωλή μας φύση χρησιμοποιεί το Νόμο σαν μια
ευκαιρία να προάγει κακές επιθυμίες. Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Πρώτο, ο
Νόμος αποκαλύπτει τις κρυφές αμαρτωλές επιθυμίες που διαφορετικά δεν θα τις
αναγνωρίζαμε σαν αμαρτία. Δεύτερο, όταν ο νόμος έρχεται αντιμέτωπος με την
αμαρτωλή φύση, στην πραγματικότητα μπορεί να διεγείρει περισσότερη αμαρτία, το
γνωστό σύνδρομο του «απαγορευμένου καρπού». Όσο περισσότερο απαγορεύεται κάτι,
τόσο πιο πολύ το θέλουμε.
Η αμαρτία κατακρίνει και έχει τη δύναμη ακόμα και να
σκοτώσει, μόνο όταν υπάρχει κάποιου είδους νόμος που θέτει εκτός νόμου
αμαρτωλές συμπεριφορές και ορίζει την ποινή της αμαρτίας το θάνατο. Στην αστική
σφαίρα, για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να συλληφθεί, να καταδικαστεί και να
τιμωρηθεί για μια πράξη, εκτός αν κάποιος νόμος την ονομάζει κακούργημα.
